Pencereler

bütün korkularımı alıyorsun

düşlemek seni yetiyor buna.
bazense büsbütün korkutuyorsun.
sınırları karışmış zihnimin atlasında
iyi ile kötü, yalancı ile dürüst tarafım iç içe
muhtelif gerçeklikler bulanık ve birbiriyle çelişik
Nefes nefese kalmış havsalam, yorgunum.
Pencerem buğulu, göremiyorum.
Seni sevmek, firar edip bütün bu kargaşadan
dağlara sığınmış münzevi bir çocuk.
Seni düşlemek...
Birden bir pencere beliriyor
kırık camlı tahta bir pencere fakir bir evde.
Seni seyrediyorum.
Saçlarına yağmur düşüyor.
Onca yılın yorgunluğunu ve kırgınlığını
bir tebessümün telafi ediyor.
bilirsin, görmeden yaşayabilirim.
ancak penceresiz yaşayamam.
seni düşünüyorum...
gözlerinin rengine çalıyor
gözümün değdiği tüm renkler
sen olmasan âmâ kalıyor
hayata açılan tüm pencereler...