insan, gözünü kırpmadan sahiplenmeli
hiçbir günahını dışarda bırakmadan kendini
yerin, göğün ve ikisi arasındakilerin otağı, kalbini
**
çekilince damarlarımdan
senin o usandırmaz güzelliğin
mevsimlerin hırpaladığı bu ömür kimin
kimin bu amorf çehre aynalarda yayılan
çekilince gözlerimden
senin o dingin gözlerin
bu renkten renge giren gözler kimin
hah işte yine geldin seni sırnaşık
intiharın kızkardeşi zifiri gece
sen misin ihanetin uslanmaz bekçisi
var`lığı yok`lukta arayanların kavvamı
kendi canıyla beslenen kemirgenlerin himayecisi
usulca dinlersin bilirim
uzun monologlarla sabuklasam
mübah görürsün
talan edince kendimi
yine de omuz silkip geçeceğim
sen, hercai bil beni
hercai bil beni
yürümek farz kılındı
saçlarımı okşadığı günden beri
melalini dünyanın
avuçlarında eriten sevgili
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder