Kar

 mutluluk diyordum kendi kendime, mutluluk…

 uzak durup gamzelerine uzanan kıvrımlı ve kurgulu yollardan

 yani peşinden koşmadan mutluluğun

 bir söğüt gölgesinde oturup dinlenerek sevmektir seni..

 diyordum demesine fakat fark etmiyordu

 yahut fark etmezden geliyordu

 karlı bir yolculukla sürüklenirken bu ücra kente yaşlı bir magirüsle

 yanımdaki yabancının omzunda salınan uykulu utangaç başım.

 ve kendimi alamıyordum 

 bulunma ihtimalinin olduğu karlı sokaklarda yürümekten.

 kar yağıyordu ve ben,

 kedere perva etmeyen adımlarla yürüyordum sokaklarda.

 çünkü en mahzun halimde bile

 kadere ve kedere perva etmeyen yanıma alışkınım yıllardır.

 zaten hüzün bembeyazdı bu karlı sokaklarda.

 kahvehanelerde bir bardak çayla hayata tutunmaya çalışan

 yorgun, mütebessim, vakur,

 umut bekleyen çeşit çeşit yüzlerin

 ya da bir akşamüstü demledikleri çayların sıcaklığında umutlarını ısıtamayan

 intihara meyilli genç kızların hüznü, bembeyazdı içimde. 

 kar yağıyordu ve ben,
 kedere perva etmeyen adımlarla yürüyordum sokaklarda.

 bir akşam vakti aniden vakar çöker şehre.

 kemalist, laikçi, militarist tiyatrocuların uygarlık misyonu

 katleder genç İslamcıları bir tiyatro sahnesinde.

 yürümek yasaktır şimdi sokaklarda 

 ve ne kadar yağsa da kar yakıcıdır hüzün.

 şimdi kimim ben? Öylece, tam ortasında kalakaldım

 islamcıların, milliyetçilerin, Kemalistlerin, askerlerin ve tarikatçıların.

 şimdi daha da yalnızım ve seni daha çok seviyorum.

 kendim olmak için kendimden soyutlayarak kendimi

 acemice kırıp döktüm bütün aidiyet bağlarımı.

 mahallemden, şehrimden ve ülkemden, ideolojilerden

 savunduğum fikirlerden ve anti-fikirlerden

 ve aidiyet bağım olduğunda bana huzur verecek

 daha birçok şeyden soyutlanışım

 hep kendim olmak içindi.

 kendim olmak isterken hiç kimse

 yani daha doğrusu seni seven mülteci şairden başka hiç kimse olamadım.

 ondandır senden ayrı kalınca beni saran bu umarsız yalnızlığım.

 ondandır kar yağışını seyrederken odamın penceresinden

 seni aklımdan çıkaramayışım.

  **

 oysa benimle gelmek için hazırlamıştın bavulunu.

 ama sensiz ve neşesiz bir trenle ayrılıyorum bu şehirden.

 şimdi ne kadar yağsa da kar, yakıcıdır hüzün.